Saxofonist/componist Bernhard Wiesinger (1981) studeerde muziekpedagogie en saxofoon aan het Konservatorium Wien, in 2005 studeerde hij af, daarna volgde een postdoctorale opleiding aan het gerenommeerde Berklee College of Music in Boston, USA. Hij mag zich nu “Master of Arts”noemen. Dit is zijn debuut album onder eigen naam, opgenomen in New York in 2019 met illustere namen als Kevin Hays (pno, Fender Rhodes, vcl), Scott Colley (bs) en Bill Stewart (drs), Bernhard is te horen op tenor- en sopraansaxofoon. Hij is behalve met zijn eigen quartet ook te horen met de Lori Williams Band, de groep freeTenors, Miss Moravia en Four very saxy brothers. Het merendeel van de composities is geschreven door Wiesinger, met uitzondering van “I fall in love too easily” ( Styne/Cahn), “Moment’s Notice” ( John Coltrane) en “All I do” ( Stevie Wonder). Het feit dat Bernhard Wiesinger dit album kon opnemen met drie topmuzikanten spreekt eigenlijk al boekdelen, hij is zelf ook topklasse.

Hij heeft een geweldige sound en zijn spelraffinement is hoog ontwikkeld en ook zijn composities zijn dik in orde. Het openingsnummer “November 17” swingt de pan uit , het zweemt naar good old souljazz, of nee het is souljazz net zoals “One Shaky Wakey” met Kevin Hays als een kruising tussen Ramsey Lewis en Ray Bryant en drummer Stewart die just in time de rake klappen uitdeelt, soultime ! Met “I fall in love too easily” is het natuurlijk ballad time en ook dat gaat Bernhard heel goed af. “Moment’s Notice “ laat Bernhard horen op sopraansax en hier wordt Coltrane niet klakkeloos nagespeeld, nee hier klinkt een eigen interpretatie met o.a. andere tempo. Uiterst subtiel en vol van lyriek is de instrumentale versie van het nummer “Fellowship”, de musici weten hier je hart te raken.

“Night Cap” is alweer zo’n nummer dat zo kon weggelopen zijn uit de catalogus van Blue Note, catchy met een vingerknippend ritme. “Una relacho permanente” ademt een beetje de sfeer van fusion temeer door de Fender Rhodes, maar andere elektronica is (gelukkig) afwezig. “All I do” van Stevie Wonder wijkt natuurlijk sterk af van het origineel al was het alleen maar door het ontbreken van de Motownbeat in het origineel, maar eigenlijk vind ik de subtiele benadering van Wiesinger sterker dan Stevie’s versie uit 1970. De bonustrack, een vocale versie van het nummer “Fellowship” gezongen door de verder voortreffelijke pianist Kevin Hays , is een misser, maar gelukkig de enige. Een fantastisch debuut van deze Oostenrijkse saxofonist, een ster in spe !

Jan van Leersum.